تو را به واژه‌ها می‌شناسند

مرا به سکوت

تو را به عمارت‌هایی

با بام‌های بلند

و پنجره‌های آفتابی

و مرا به ستون‌های فرو ریخته

و تکه‌ سنگ‌های بی‌چهره

من در جست‌وجوی تو

از هرچه نشانی‌ از تو داشت

گذشتم

باران تو را می‌شوید

و باد تو را می‌نوازد

و آفتاب تو را فرسوده ‌می‌کند

تو در مسیر کدام جاد‌ه‌ی بی‌مسافری؟

امروز صبح در پنجره

آسمان شکسته بود

بادی نمی‌وزید

خزان درختان شکسته بود

امروز صبح در پنجره

حباب تماشا شکسته بود

و من نبودم

شب

با موج‌های تاریک‌اش

بر پنجره‌ام می‌کوبد

من سروده‌هایم را

رها کرده

بر موج‌های بیکران شب

چه نجاتی‌ست در سرودن؟

بر دری کوفتم

ساخته از سکوت

بر لولای فراموشی

و آوای مشت‌هایم

هزار کلمه شد

تو را بر رویاهای من دستی نیست ای ماه روشن

تو تنها به بردباری

پرتو می‌افشانی

بر مکالمه‌ی ابدی من با آسمان

تو را بر رویاهای شبانه‌ی من دستی نیست

چطور می‌توان

آسمانی را در نگاه

و رویایی را در خواب

دید؟

افتادن برگی

بر دهان جوی

طعم محو ِ

خواب دوشین

صبح‌گاه

شعری سروده‌ام

واژه‌هایم

به بی‌وزنی برگ‌های پاییزی نیستند

واژه‌هایم

به بی‌وزنی بذرهای بهاری نیستند

ای فصل ای فصل

واژه‌های شعر مرا هم با خود ببر

توفیدن باد بود

که بر صحرایی

تنی از تو

که می‌گسست

و تنی

که جمع می‌آمد

به هر جنون شبانه

چه قله‌ها که بر آسمان افراشته شد

چه سیلاب‌ها از شن که بر زمین شکست